Nitel araştırma: İkame çocuk fenomeni

Abstract

Adsız insan olunmaz. Ad, doğumundan ölümüne dek kişiye yoldaşlık eder ve onun ayrılmaz bir parçasıdır. Öyle ki kişi ölmüş olsa dahi onu temsil eden ismi aracılığıyla, geride kalanların ruhsallıklarında yaşamaya devam eder. Öleni anmanın türlü yolları vardır ancak ismi diğer tüm şeylerden önce kendini gösterir. Yitikler aracılığıyla yaşamaya devam ederiz. Bu yitikler, gerçek ölüm yoluyla olabilmelerinin yanı sıra, gündelik hayattaki kayıplar da olabilir. Örneğin bir yaşam döneminin bitişi, bir eşyanın yitirilişi ya da bir ilişkinin sona erişi. Kayıptan söz edildiğinde, orada bir yas olduğu bilinir. Yas, kaybı simgeleştirmek için olmazsa olmaz bir süreç olsa da bu süreç her daim kesintisiz ve yolunda olmayabilir. Yası tutulmamış kayıplar kendiliğinden ortadan kaybolmaz. Kendilerine yeni kılıklar bulabilirler, sindirim gerçekleşene dek sahibinin etrafında gezinirler, canlılıklarını korurlar. Yas dönemi başarıyla geçse dahi insan kaybettiğinin yerine bir ikame yaratır. Bu, ruhsallığın işleyişine dairdir. Kaybın yerini alan ikame, cansız bir nesne olabileceği gibi yaşayan bir kişi de olabilir. Ölüm yoluyla yitirilen kişinin adının yeni birine verilmesi bu duruma gösterilebilecek bir örnektir. Bu çalışmada, ikame çocuk fenomeni olarak bilinen, ölen kişinin adını taşıyan yaşları 28-30 arasında değişen üç kişiyle görüşmeler yapılmıştır. İkame çocukların onlara bu ismi veren kişi tarafından bir şekilde görevlendirildiği düşünülmektedir. İkame çocuk olma deneyiminin yaşamı nasıl etkilediğini anlamak amacıyla, katılımcılara kaybı ve kendilerini nasıl algıladıklarına dair sorular yöneltilmiştir. Verilerin analizinde Yorumlayıcı Fenomenolojik Analiz yöntemine başvurulmuştur. Sonucunda dört ana temaya ulaşılmıştır: "Kendilik Algısı", "Ölene Dair Anlatılar", "Ölen Aile Büyüğünün İsmini Taşıma Deneyimini Anlamlandırmak", İlame Çocukların İlişkileri". Elde edilen veriler, kendi içlerinde ve psikanalitik literatür ışığında tartışılmıştır. Sonuç olarak, ölen birinin adını taşımanın kişinin hayatına bir çerçeve getirdiği düşünülmüştür.There is no nameless human being. The name accompanies a person from birth to death and is a part of him. So much so that even if the person is dead, he continues to live in the psyches of those who are left behind, through his being that represents him. There are ways to commemorate the deceased, but his name reveals itself first of all its other values. They continue to live on the lost. These losses can be through actual death as well as losses in life. The end of a daily life cycle, the loss of an item, or the end of a relationship. It is known that when there is talk of loss, there is a mourning. Although the loss of mourning is an indispensable process to symbolize, this process cannot be always along and on the road. As soon as the unmourned losses are gone. They will take on new disguises, wander past the owner, maintain their vitality until the separation takes place. Even if the mourning period is successful, it creates a replacement for what a person has lost. This is about the transition of spirituality. The place of loss can be an inanimate object or a living person. An example of this is the naming of a person who has died through death. This substitution, known as the replacement child phenomenon, was interviewed with three people aged 28-30, named after the deceased. There the replacement offspring is commissioned in some way by the person who gave it that name is considered. In order to understand how the experience of being a substitute child perceives the lifestyle, questions were asked to the data about loss and how people perceive it. In the analysis of the data, the Interpretive Phenomenological Analysis method was used. As a result, four main themes were reached: "Self-Perception", "Narratives about the Deceased", "Making Meaning of the Experience of Carrying the Name of the Deceased Family Elder", Replacement Child Relationships". The obtained values have been discussed among themselves and in the psychoanalytic literature. As a result, bearing the deceased person's name was thought to contain his personality within a framework.