Barış sürecinde bozguncular sorunu: Abu Sayyaf örneği

Abstract

İç çatışmaların yaşandığı ülkelerde barış süreçlerinin kilit aktörlerinden biri olan bozguncular, kırılgan barış sürecini çeşitli yöntemler ile tehdit ederler. Barış sürecine ikna olmayan, bu sürecin amaçları ile çeliştiğini ya da çıkarlarına zarar verdiğini düşünen bu aktörler barış araştırmaları literatüründe çeşitli boyutları ile ele alınmaktadır. Bu makale, Stedman’ın bozguncular modelinden yola çıkarak, 1976’dan beri Filipinler hükümeti ile Moro temsilcileri arasında sürdürülen barış sürecinde bozguncu bir aktör olarak tanımlanan Abu Sayyaf örgütünü analiz etmeyi amaçlamaktadır. Makale öncelikli olarak Stedman tarafından önerilen teorik modele odaklanmakta ve ağırlıklı olarak tümcü, doyumsuz ve sınırlı olarak adlandırılan bozguncu tipleri ile önerilen çözüm stratejilerini takdim etmektedir. İzleyen bölüm Moro sorununun kökenleri ile Filipinler barış sürecine ilişkin tarihsel bir analiz sunmakta ve Abu Sayyaf örgütünün kuruluş ve gelişimini incelemektedir. Son olarak, Abu Sayyaf örgütünü tümcü bozguncu olarak tanımlayan makale, örgütü Stedman’ın modeli ışığında analiz etmekte ve bozguncu modelinin güçlü ve zayıf yönleri tartışmaktadır. Bozguncu modelinde öngörüldüğü üzere, barış koruyuculuğu rolünü üstlenen Filipinler hükümeti ve Moro Cephesinin temsilcileri bu süreçte, bozguncuyla baş etmek için zor kullanma yöntemlerine başvurmaktadır. Bu çerçevede makale, Filipinler’de 2009’dan itibaren ateşkesi korumayı başaran barış koruyucularının güç kullanma ve kalkan tren stratejileri ile başarılı bir politika uyguladıklarını ortaya koymaktadır.One of the key actors of peace processes in conflict-torn societies, spoilers threaten the fragile peace process in various ways. Peace studies literature focuses on different aspects of these actors who are not convinced of the peace process and who consider the process contradictory or damaging to their own interests. Based on Stedman's spoiler model, this article aims to analyze the Abu Sayyaf Group, which is defined as a spoiler actor in the peace process that has been carried out between the Philippine government and the Moro representatives since 1976. The article primarily focuses on the theoretical model proposed by Stedman and mainly introduces his types of spoilers-namely total, greedy and limitedas well as proposed solution strategies. The following section provides a historical analysis of the origins of the Moro problem and the Philippine peace process and explores the establishment and development of the Abu Sayyaf organization. Finally, defining the Abu Sayyaf as a total spoiler, this article analyses the organization in light of Stedman’s model and discusses the strengths and weaknesses of the spoiler model. As envisaged in the spoiler model, the Philippine government and the representatives of the Moro Fronts, who play custodian roles, have resorted to coercive methods in dealing with spoilers in this process. In this context, the article concludes that the custodians who have succeeded in protecting the ceasefire in the Philippines since 2009 conducts a successful policy through deploying the use of force and departing train strategies.